Home SOTOGeschiedenis

Geschiedenis

Kort na de oprichting 23 maart 1998 ging het eerste transport met 80 m3 aan hulpgoederen naar de regio Yaworiw (West-Oekraïne) bestemd voor vier scholen, ziekenhuis, Rode kruis, sociale dienst en een kinderinternaat.

In 1999 zijn we begonnen met een culturele uitwisseling met leerlingen van het Lyceum uit Nowoyaworiw en het Twickel College uit Hengelo. SOTO heeft dit 6 jaar georganiseerd en de organisatie is nu overgenomen door leraren/leraressen van het Twickel college.

In 2007 is SOTO begonnen met het jaarlijks uitnodigen in de zomervakantie van 14 weeskinderen of half wezen van het internaat uit Krakowets. De meeste kinderen met een lichte geestelijke beperking en sommigen afkomstig uit ontwrichte gezinnen. De kinderen worden dan twee aan twee ondergebracht bij “normale” gezinnen. SOTO zorgt elk jaar dat deze kinderen een onbezorgde vakantie hebben. 

Eind 2015 zijn Natalia Kulyk (Oekraïense), Marijn Kruijsen en Jan van Weers begonnen na oriënterende bezoeken te hebben gebracht aan dagopvang centra voor mensen met een beperking in Hengelo, om een vergelijkbaar centrum op te zetten in Nowoyaworiw omdat in de regio Yavoriv daarvoor geen enkele voorziening is. De burgemeester van Novoyavoriv heeft ons een ruimte ter beschikking gesteld maar daar moest veel aan gerenoveerd worden zoals nieuwe kozijnen. Water toe- en afvoer, elektrische voorziening, centrale verwarming ontbraken. We hebben een sponsoractie opgezet, financieel ondersteund door de “Wilde Ganzen”. Half december 2017 is het “Sociaal centrum Regina” officieel geopend.



Opening Sociaal centrum Regina

In 2016 heeft het 25e transport in bijna 20 jaar plaatsgevonden.

In 2017 en april 2018 zijn er transporten geweest en in september 2018 is er weer een transport geweest. 

28E HUMANITAIRE TRANSPORT 8 SEPTEMBER 2018

Vrijdagmiddag 7 september 2018 heeft Wil (één van de chauffeurs) de 20 m lange trailer door een smal straatje met aan beide kanten geparkeerde auto’s aan de achterkant van het Gilde College geparkeerd. Ik heb grote bewondering voor zijn stuurmanskunst.


Zaterdagmorgen om 09:00 uur zijn we begonnen met laden; eerst de 4 ziekenhuisbedden en 4 behandelbanken, stuk voor stuk zware objecten, daarna de rest. Het was verheugend om over voldoende hulp te beschikken. Om 10:30 koffie met krentenwegge, door de dames goed verzorgd.

Om circa 12:00 uur was de wagen bijna vol. Nu naar de UT want daar stond ook nog het een en ander wat mee moest, maar voordat we verder gingen eerst de lunch die ook uitstekend verzorgd was. Elke keer sta ik er weer versteld van hoeveel je in zo’n vrachtwagen kunt stouwen. Maar om 14:50 uur zat de wagen tot de nok toe vol.   

De chauffeurs Wil en Johan zijn zaterdagmiddag om 15:00 uur vertrokken vanaf de UT. Wim en ik zijn zondagmorgen om 08:00 vertrokken vanuit Bad Bentheim met de bekende oude Volvo; 50 jaar oud en ruim 1 miljoen km. op de teller. Zondagavond om 19:30 uur hebben we de chauffeurs ontmoet na 1000 km bij het Hotel A4 langs de snelweg bij Krakowets. Wil en Johan zijn daarna verder gereden naar de grens en na afhandeling van de formaliteiten waar enkele uren voor nodig waren en nadat de trailer verzegeld was, mochten ze eindelijk de grens s ’nachts passeren en zijn ze doorgereden naar het douanedepot 30 km verder naar Horodok; een groot parkeerterrein waar wel voor 40 tot 50 vrachtwagens parkeergelegenheid is en waar ze maandagmorgen zeer vroeg arriveerden.

Wim en ik zijn zondagavond gaan eten en na een sigaartje gerookt te hebben met een pilsje zijn we gaan slapen. Maandagmorgen na het ontbijt zijn we om 08:00 uur verder gereden richting de grens met prachtig weer. Om circa 11:00 bij de grens en er stonden deze keer weinig auto’s. Na 1 uur en 15 min. waren we beide grenzen over; toen verder naar Nowoyaworiwsk naar ons verblijf in het Hostel van het Technisch Lyceum. De bedden waren netjes opgemaakt. Daar hoorden we dat de vrachtwagen dinsdagmiddag om 15:00 uur aan de beurt was om vrijgemaakt te worden. Dinsdagmorgen naar Horodok met één van de dames van het Regina centrum met de documenten. Tot onze schrik werd er niet gewerkt omdat de computers waren uitgevallen; geen verbinding met Kiev.

Einde werktijd 18:00 uur; dus weer terug naar Nowoyaworiwsk en morgen, woensdag terugkomen Door de dames werd er zeer intensief getelefoneerd, waarover was ons onduidelijk. Woensdagmorgen met de dames en de chauffeurs weer naar Horodok en eindelijk tegen 11:00 uur kwam er wat beweging in. De chauffeur moest de vrachtwagen openen voor controle, een douaneman kroop in de wagen maar hij kwam niet ver door een woud aan schoolmeubilair.Drie dozen werden open gemaakt en er zat in de dozen wat op de lijst stond. Jammer dat het zo lang geduurd heeft, wachten, wachten en nog eens wachten; dit grapje kostte ons 2 dagen extra huur van de trekker,€ 280,-- jammer geld.

Na de nodige stempels mochten we om 12:30 uur vertrekken naar de combinaatschool om te lossen. Rond 14:00 uur konden we beginnen. Alle ontvangers van goederen hadden een lijst waar op stond wat er voor hen in de vrachtwagen zat. Zo liepen er meer dan 20 personen rond om hun goederen op te halen en deze met allerlei vervoermiddelen naar de plaats van bestemming te brengen.

Ik ben met de chauffeurs meegereden naar Yaworiw om bij het ziekenhuis de bedden, de behandelbanken en de voor hen bestemde dozen af te leveren. Ook hier kon Wil zijn stuurmanskunst tonen; om bij het magazijn van het ziekenhuis te komen moest hij 200 m over een smal pad achteruitrijden. Het nodige medisch personeel, de directeur en onderdirecteur waren bij het lossen aanwezig en waren vol lof over de ziekenhuisbedden. Daarna de nodige dozen afgeleverd bij de sociale dienst. Wil en Johan zijn toen naar de grens gereden en na 5 uren konden ze aan de terugreis beginnen. Vrijdagmorgen hebben ze het transportmateriaal weer ingeleverd.

Donderdag, de enige dag die ik nog had om wat te ondernemen. Ik had plannen om het internaat te bezoeken en verschillende scholen, maar er was nog maar een dag beschikbaar en dat was die donderdag Ik had allerlei benodigdheden meegenomen om pannenkoeken te bakken bij het Regina centrum. Om 11:00 uur ben ik begonnen met de voorbereiding om te bakken en om 13:00 uur was alles gereed om te gaan lunchen met appelpannenkoeken voor 16 personen. Ook pannenkoeken met bruine suiker maar er moest ook nog stroop op. Het was een genoegen om te zien hoe ze smulden. Een moeder die hier ook vrijwilligster is heeft ook een zoon Henk (28) als cliënt bij het Regina centrum. Ik vroeg haar waar haar zoon verbleef voordat het Regina centrum er was. Henk is tot zijn 8e naar school gegaan na zijn 8e waren er geen mogelijkheden vanwege zijn beperking en heeft hij 20 jaar thuis gezeten of zwierf op straat.

Nu gaat hij bijna elke dag naar het Regina centrum tot groot genoegen van zijn ouders. Kees (±13) ook cliënt, zwaar lichamelijk gehandicapt, kan niet praten en zit de hele dag in een rolstoel. Hij wordt s ’morgens gebracht door zijn vader, tijdens de lunch komt zijn moeder hem helpen met eten en rond 17.00 uur komt zijn vader hem weer ophalen en zo hebben de ouders van Kees overdag hun handen vrij. Zo hebben alle clienten jaren thuis gezeten of zwierven op straat voordat het Regina centrum er was. Dagelijks zijn er een aantal vrijwilligers, die allerlei hand- en spandiensten verrichten. Een andere cliënt met een zwaar lichamelijk letsel die als bezigheidstherapeut fungeert, viel op doordat ze allerlei taal- en rekenoefeningen deed met de cliënten. Ik vroeg haar wat haar professie was; zij bleek psycholoog te zijn. Twee keer per week komt er een fysiotherapeut die allerlei aangepaste oefeningen met ze doet. 's Morgens om 10:00 uur gaat de deur open en kunnen de cliënten komen tussen de middag wordt er gegeten en om 17:00 uur gaat de deur weer dicht. Het gaf mij een groot voldaan gevoel dat ik mijn bijdrage in de afgelopen 2.5 jaar heb kunnen geven om dit centrum van de grond te krijgen waar nu dagelijks deze mensen met een beperking hun tijd met plezier kunnen doorbrengen met hun vrienden.

Donderdagavond was er een sponsorbijeenkomst met VIP mensen waar o.a. het bestuur van het Regina centrum en de sociale dienst ook waren uitgenodigd er was een conferencier die het e.e.a. op een ludieke manier aan elkaar praatte. Ook waren er allerlei dansgroepjes met kinderen in klederdracht. Een band verzorgde de muziek ik was de enige man aan onze tafel en ik werd regelmatig gevraagd om te dansen. De opzet was om zoveel mogelijk geld bij elkaar te krijgen om een jongetje met kanker in China te laten opereren.

Vrijdagmorgen om 08:00 uur zijn Wim en ik vertrokken om de weg terug te aanvaarden maar eerst nog de twee grenzen passeren; dat kostte toch nog 2 uur en 15 min. Wederom onderweg veel belangstelling voor onze oude Volvo. Zaterdagmiddag om 15 uur waren we weer veilig terug in Bad Bentheim. Het weer was geweldig, alleen het oponthoud bij de douane was minder leuk.

Met vriendelijke groet Jan van Weers